Tekst: Michel van Tongeren

Op 9 juli jongstleden is Frank Schoeman, partner en creatief directeur bij SVT Branding + Design Group, zomaar plotseling overleden.

Frank kwam bijna 30 jaar geleden als stagiaire bij ons bureau en is na zijn afstuderen vrijwel meteen in dienst getreden. Frank was een hele goeie retaildesigner en een inspirerende vent. Hij was zeer vakkundig en zachtaardig, een combinatie van factoren die ervoor zorgden dat klanten graag met hem werkten.

Een prachtig mens waarbij gold dat wat je van hem zag, was wie hij was. Nooit een dubbele agenda. Oprecht en betrokken.

SVT was Franks lust en leven. Hij ging niet naar z’n werk, hij was zijn werk. En dat is het mooiste wat een mens kan bereiken. Hij was ook trots op de klanten waarvoor we werken en hebben gewerkt, de geschiedenis die we hebben geschreven; van de geboorte van AH To Go tot 20 jaar stapsgewijze ontwikkeling van Intratuin en dan al die andere merken.

Frank was ook een leermeester. We hebben samen jaren lesgegeven aan het Piet Zwart Instituut van de Willem de Kooning Academie, waar we o.a. samen met Rodney Fitch vorm hebben gegeven aan een masteropleiding Retail Design. En daarna onder andere de Retail Design-opleiding aan de TU Delft, met daarbij de talloze lezingen en het begeleiden van beginnende designers en stagiaires.

We konden het ook zien aan de vele reacties van oud-studenten en -medewerkers die hier hun eerste schreden hebben gezet, die hem nu prijzen voor z’n invloed op hun kennis en carrière.

Samen met de mensen die in de afgelopen 30 jaar onderdeel van onze studio zijn geweest of nog zijn, hebben Frank en ik SVT door ups and downs geloodst.

Frank was behalve mijn compagnon ook altijd nog een beetje m’n stagiair, maar vooral een zeer dierbare vriend. De wederkerigheid in onze relatie, het er voor elkaar zijn, aanvullend, versterkend, beschermend, was een grote kwaliteit in ons leven.

53 jaar en veel te jong. Er stonden nieuwe plannen op de agenda en er was een nieuwe fase in aantocht. Helaas zullen we die zonder hem moeten realiseren, maar wel met hem in gedachten.

53 is te jong, maar we kunnen ook dankbaar zijn voor de 30 mooie jaren die we samen hebben doorgemaakt.

Wat laat Frank na? Dat is een hoop; voor zijn man, zijn familie, zijn vrienden, leerlingen, klanten, SVT’ers en SVT.

Zoals Irvin Yalom beschrijft gaat het om de rimpelingen die je nalaat. Dat je doorleeft in de mensen die je gekend hebben of van je gehoord hebben. Hij zegt: “Onze grootste angst is niet dat we sterven, maar het vergeten worden, alsof we nooit geleefd hebben. Toch brengen onze rimpelingen onveranderlijke veranderingen aan deze wereld.”

Franks rimpeling zal in ieder geval doorleven tot de laatste mens die hem gekend heeft is verdwenen.