Tekst door Kim Hoefnagels
Overburen on wheels. Als knipoog naar zijn grafische ontwerpbureau Overburen in Amsterdam en luchtige verwijzing naar de beoogde doelgroep: rolstoelgebruikers - zoals hijzelf - die niet makkelijk bij een regulier bedrijf aan de bak kwamen. Maar hij bedacht zich. "Daarmee zouden we veel mensen uitsluiten en dat was juist niet de bedoeling." Het werd Alleburen, een ‘inclusiehuis’ voor jonge, creatieve geesten met een afstand tot de arbeidsmarkt. In zijn huis in Arnhem gaan ze vanaf januari officieel aan de slag.
Iedereen is welkom?
We willen ons inderdaad niet beperken tot een bepaalde groep. Jongeren tot ongeveer 35 jaar die in het gewone bedrijfsleven buiten de boot vallen, mogen zich melden bij ons. Ze kunnen in een rolstoel zitten, slechtziend zijn, een geestelijke aandoening hebben of bijvoorbeeld statushouder zijn. Dan heb je ook moeite met het vinden van een baan. Maar heeft iemand begeleiding nodig, dan moet daar wel voor worden gezorgd. Alleburen is op de eerste plaats een ontwerpbureau, geen zorgverlener.
In principe ontfermen we ons zes tot twaalf maanden over de deelnemers. Het gaat echt om maatwerk. Bij iedereen die hier aanklopt, is het in het begin aftasten: hoe zetten we iemands talenten het beste in? Wat zijn de risico’s en valkuilen? Tot: welke aanpassingen van de werkplek zijn nodig?
Elke dag leer ik iets nieuws. Zo weet ik nu dat ik mijn enthousiasme beter soms een beetje kan temperen. Ik ben nogal een fanatiek baasje en vraag dan onbedoeld te veel van die jongens en meisjes. Zeker voor iemand met autisme kan dit averechts uitpakken, weet ik sinds kort. Ik hoop natuurlijk dat de jongeren vooral veel opsteken en dat ze een leuke tijd bij ons hebben. Dat ze zelfvertrouwen krijgen en dat ze zich niet meer blindstaren op wat ze niet kunnen, maar ontdekken waar ze goed in zijn.
Hopelijk kunnen we dat teweegbrengen, dan is mijn missie geslaagd. Gekscherend word ik hier het rolmodel genoemd. Ach ja, een inkoppertje natuurlijk.
Een ‘inclusiehuis’ is andere koek dan een ontwerpstudio. Hoe heb je dit aangepakt?
Ik word geholpen door een fijne ploeg mensen. Alleburen is georganiseerd als een stichting en heeft een raad van bestuur, bestaande uit drie leden met veel kennis van zaken. Mariel Hoogeslag en ik vormen het dagelijks bestuur en één dag in de week krijgen we hulp van An de Cock. Zij is expert op het gebied van persoonsgebonden budgetten, Wajong-uitkeringen en andere zorggelden.
En dan is er nog een back-up, een dame die mij kan vervangen, want vanwege mijn ziekte (multiple sclerose, red.) ben ik nogal een linke schakel in het geheel. Momenteel steek ik er tweehonderd procent in. Het zou natuurlijk handig zijn als ik dat weet vol te houden, maar mijn lichaam doet nu eenmaal niet altijd wat handig is.
Wat veel energie geeft, is dat het initiatief zo wordt opgepikt. Er is veel animo voor, zeker hier in Arnhem. Inclusiviteit staat bij veel organisaties op de agenda en wij kunnen bedrijven helpen om inclusievere opdrachtgevers te worden. Maar het project brengt ook uitdagingen met zich mee. We kunnen een klus niet van A tot Z bij de jongeren neerleggen.
Opdrachten moeten zorgvuldig worden opgeknipt in overzichtelijke taken en dat kost tijd. Gelukkig is hulp snel gevonden. Wanneer we in de knoei raken met een deadline dan springen de ontwerpers van Overburen bij. Mijn werk in Arnhem overlapt zo deels met de studio in Amsterdam.
Waar komt jouw drive vandaan om nóg een ontwerpbureau te runnen?
Ik doe het allemaal omdat ik het leuk vind. Het zou te maken kunnen hebben met bewijsdrang, juist omdat ik in een rolstoel zit. Of, en dat klinkt een stuk minder verheffend, omdat ik genoeg tijd heb om dit te doen. Als je gezond bent van lijf en leden dan zit je op voetbal of hockey of ga je naar Bali op vakantie. Ik haal mijn plezier uit andere dingen, zoals samenwerken met jonge mensen. Zij zijn zo heerlijk fanatiek en delen mijn voorkeur voor lol. Ook bij Overburen werken we al vanaf het begin veel samen met jonge ontwerpers.
Bij het oprichten van Alleburen ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Ik speelde al een tijdje met de gedachte om mijn werkzaamheden in Arnhem uit te breiden. Heel lang reisde ik twee of drie wekelijks op en neer naar Amsterdam, maar dat was een hoop gedoe met een rolstoel. Daarnaast veranderde mijn privésituatie: mijn twee jongens gingen allebei op kamers, waardoor het huis eigenlijk wat te ruim werd voor mij alleen. Mijn werkplek zat op de benedenverdieping, helemaal aangepast op mij. Het was een kleine ingreep om de ruimte geschikt te maken voor meerdere rolstoelgebruikers. Uiteindelijk heb ik dat dus breder getrokken. Straks loopt en rolt hier van alles door elkaar.
Wat is de ambitie van Alleburen?
Ik zou heel graag zien dat de jongeren hier maximaal twaalf tot achttien maanden blijven en daarna bij een regulier bedrijf aan de slag gaan. We geven ze werkervaring mee en bieden een netwerk dat ze hopelijk verder kan helpen op de arbeidsmarkt.
Ik heb het plan om wekelijks een gast aan tafel uit te nodigen. Iemand uit mijn netwerk, een ontwerper of opdrachtgever, die vertelt over zijn of haar ervaringen, advies geeft of de jongeren een middagje intensief wil begeleiden. Wie enthousiast wordt van dit idee, is van harte welkom. Stuur gerust een berichtje naar info@alleburen.nl.