Tekst door Viveka van de Vliet

Portretfoto: Elvis Wesley

Eén ontwerper, een ontwerpduo en een gelegenheidstrio ontwerpers presenteren binnenkort weer in het hart van Milaan. De BNO volgt de ontwerpers Arian Brekveld, Rive Roshan en Simone Post, Elvis Wesley en Adrianus Kundert in hun voorbereiding, ieder op een andere locatie tijdens de Milaan Design Week, en reflecteert samen met hen na afloop. In dit eerste deel: de voorbereiding. ‘Hoe pak je dat aan, hoe presenteer je je, waarom sta je op een bepaalde plek en wat wil je eruit halen,’ zijn een aantal vragen die we hen stellen.

Simone Post en Adrianus Kundert zaten in de sauna. Ze constateerden dat ze heel hard werken, waardoor ze elkaar niet vaak genoeg zien. Het zou leuk zijn om met een groepje een project te cureren en de context zelf te bepalen. De enige kandidaat die het duo kon vervolmaken was Elvis Wesley, meenden ze.  Zo besloot het trio ontwerpers, dat elkaar van de Design Academy Eindhoven en van de collectieven Envisions en Basketclub kent, samen tijdens Milan Design Week te presenteren. “We kennen elkaar en elkaars werk goed. De overeenkomstige werkwijze en het enorme plezier in het maken bindt ons”, zegt Post. “Nu we een kleine tien jaar een eigen studio hebben, is het een goed moment om onze ontwikkeling en een totaalbeeld van de werkwijze te tonen op een internationaal podium”, meent ze.

“Deelnemen aan deze week is een intensieve, tijdrovende en kostbare onderneming”, weet Kundert (alias Helicopter) maar al te goed. “Samen kunnen we het leuker maken. De vervelende dingen, zoals het organiseren van het transport, het in orde maken van de documenten of het regelen van licht of een ladder, kunnen we onderling verdelen.” Een soort gedeelde smart is halve smart. Samen rijden, je netwerken delen en na een drukke beursdag gezamenlijk uit eten gaan, is ook mooi meegenomen.

Ook worden experimenten en gedurfde presentaties niet geschuwd en ligt de focus minder op de op royalties gebaseerde productontwerpen, zoals bijvoorbeeld bij Salone Satellite. 

Ze verplaatsen in feite hun studio’s tijdelijk naar Milaan, rijgen die aaneen in een installatie en gooien hun deuren open voor het publiek. Ze laten hier de schoonheid, creativiteit en het plezier zien die schuilen in het bedenken van eigen technieken en het maken van prototypes, halffabrikaten en ready mades tot modelletjes, samples en experimenten met alledaagse (rest-) materialen. Het knutselen, dat vaak neerbuigend wordt gebruikt en wordt geassocieerd met iets kinderlijks, vinden de drie ontwerpers juist een positieve, waardevol kwaliteit die in hun werk is terug te vinden. “We laten geen slick eindproducten zien maar het hands on maken, de speelsheid. Ik begin met tekenen, bouwen en stapelen zonder dat ik weet wat de toepassing is. Daar kom ik pas later achter”, legt Wesley uit. 

Simone heeft met rietjes een maquette gemaakt van hoe haar werkplek er in Milaan uit gaat zien. Het wordt een kastenconstructie van kleurige kartonnen buizen die ooit voor een Hermès-presentatie zijn gebruikt, met een tafel en stoel om aan te werken. Op de planken staat keramiek van haar residency in Arita in Japan, textielwerk gemaakt in het TextielMuseum, samples van nieuwe projecten en oude pareltjes. Kundert gaat allerlei probeersel tonen: 3D-gevlochte vormen geïnspireerd op zijn eerdere ballonbasket en een uit prototypes en samples opgebouwd ronddraaiend reuzenrad.

Wesley presenteert een hoge kast met laatjes gemaakt van tweedehands meubels waaraan zijn workstation wordt gekoppeld. Vooraf heeft hij zich enkele maanden in zijn studio opgesloten - geïnspireerd op een Amerikaanse band die na een paar dagen opsluiting een heel album afleverde. Hier creëerde hij sets van ready mades die hij heeft gefotografeerd en als een beeldend persoonlijk narratief in een boek gevat.

Het met aandacht gemaakte atelier wordt vormgegeven als een eclectische ruimte waar veel te ontdekken valt; de enorme rijkdom aan materialen en technieken die de makers hebben opgebouwd, worden als een portfolio uitgestald. “Maar presentaties als deze zijn bijkans onmogelijk zonder subsidie”, vinden ze. “Onze studio’s zijn te klein om zoveel tijd en middelen in een presentatie in Milaan te stoppen”, vindt Kundert. “De investering verdient zich zeker niet in een week terug.” Daarom vroegen ze een subsidie aan bij het Stimuleringsfonds. Ze kregen een welkom bedrag van € 10.000 toegekend. 

“Ik zou het beter vinden als ze die aanvraag eerder hadden uitgezet, zodat wij het bedrag sneller hadden gekregen en niet pas op het laatste moment konden schakelen”, meent Kundert. Maar Wesley vindt de snelheid waarmee je beslissingen moet maken, juist lekker. “De beste keuzes maak je ‘in the heath of the moment’,” zegt hij. Wesley’s doel is zijn boek verkopen en projecten genereren, zoals eerder met Camper en Stone Island. 

Alledrie willen ze hun netwerk uitbouwen én bestendigen. Ze kijken uit naar mensen die ze eerder hebben ontmoet; je moet elkaar immers meerdere keren hebben gezien voordat er iets uitrolt. “Milaan is interessant om mensen te leren kennen en dat kunnen wij het beste door onze werelden te laten zien”, zegt Post. Ze vinden het overigens verrassend hoe bezoekers naar hun werk kijken en het willen toepassen. “Het is leuk als ik achteraf telefoontjes krijgt met een vraag, waarbij mijn werk in een context wordt geplaatst waar ik zelf nooit aan had gedacht”, zegt Kundert. Drie verschillende nieuwe visitekaartjes die de ateliers onderscheiden en verbinden, liggen al klaar om aan die nieuwe contacten mee te geven.